Υπάρχουν πέτρες,

που ξαποσταίνουν δίπλα σε ρυάκια

ή κάτω απ’ το βαθύ ίσκιο των πλατάνων,

με βρύα και λειχήνες στο μέτωπό τους.

Αν πλησιάσεις πολύ κοντά τους,

μπορείς ν’ ακούσεις τη φλέβα του νερού να βουίζει.

Κι άλλες, που έχουν πάρει σχήματα

και στέκονται μέσα σε άσπρα δωμάτια

με τη σιωπή του τάφου.

Θαυμάζουμε την πέτρα με το σχήμα.

Θαυμάζουμε το χέρι που έδωσε το σχήμα.

Εκείνη τη στιγμή,

ανάμεσα σε δύο χτύπους της καρδιάς,

που το αίμα μένει ασάλευτο στις φλέβες

και ο νους γίνεται ένα με την πέτρα.

Αγγίζουμε το θαύμα

και νιώθουμε την έκφραση,

την αδιέξοδη δύναμη,

και την κρύα ηρεμία του σώματος.

Όμως τούτα δεν είναι πια πέτρα.

– Πεθαίνουν οι πέτρες;

– Πεθαίνουν,

κομματιάζονται και γίνονται

σπίτια, δρόμοι και αγάλματα.