Μέρες τώρα προχωράμε

κάτω απ’ το βαρύ ήλιο˙

ίδια βήματα κι ένα κομμάτι γης

που μας ακολουθεί.

Τίποτα δεν αλλάζει εδώ:

Όσο κι αν προχωράμε,

στην επόμενη στροφή

βρίσκουμε πάντα το ίδιο χώμα,

το ίδιο δέντρο και το ίδιο χορτάρι.

Και τα βουνά μακριά,

να μας γυρίζουν την πλάτη,

στο ίδιο κομμάτι γης που προσπαθούμε

μα δεν μπορούμε να τ’ αφήσουμε πίσω μας.

(Τουλάχιστον, να συναντούσαμε έναν άνθρωπο

που να μην ξόδευε το συμφέρον του πάνω μας.)

Εδώ όλα γυρνάνε σε κύκλους και μας ζαλίζουν.

Προχωρούμε με μάτια κλειστά,

αφού όλα αντιγράφονται και ξαναγυρίζουν.