– Πώς να σταθούμε;

– Εσύ μπροστά.

Η χρονιά πήγε καλά και αυτό πρέπει να φανεί στη φωτογραφία.

– Κι η μοναξιά;

– Αδιάφορο.

Έχει έκφραση το κέρδος; Αυτή να πάρεις.

– Κι η φτώχεια των άλλων ανθρώπων;

– Αδιάφορο.

 Η φωτογραφία πρέπει να είναι όσο το δυνατόν πιο όμορφη.

 Γι’ αυτό άλλωστε φορέσαμε όλοι τα πιο ακριβά ρούχα και κοσμήματα.

– Κι η δυστυχία;

– Αδιάφορο.

  Είναι τόσο μακριά απ’ το πλάνο που δεν θα φαίνονται.

  Άλλωστε δεν θα πρέπει να νοιαζόμαστε εμείς και γι’ αυτό.

  Επιτέλους, ας αρχίσουμε! …

Το βράδυ,

πήρε να κοιτάξει παλιές φωτογραφίες.

Χρόνια και χρόνια μέσα στα χαρτιά και στα γραφεία

ίδιες μέρες, ίδιες σκέψεις, ίδιες φωτογραφίες,

σαν κι αυτή που βγήκε σήμερα.

Κι αν κρατούσε μια απ’ αυτές, το ίδιο θα ‘τανε.

Κι αν τις πετούσε όλες, πάλι το ίδιο θα ‘τανε.

(Ο κόσμος είναι εύκολος˙ ένας απλός παλμός)^[1]

Πώς να κλείσεις μια ζωή μέσα σ’ ένα κομμάτι χαρτί;

Πού είναι η φλόγα που έκαιγε,

που σώθηκε και πάει;

Πώς χάθηκε η ζωή; πού την πήρε λάθος;

(Ο κόσμος είναι εύκολος˙  ένας απλός παλμός)

… … …

Αδιάφορο.

Αύριο έχει δουλειά.