Κάποια μέρα σαν κι αυτές,

θα θελα να ‘ρθω να σε βρω.

Πάει καιρός που οι δυο μας είχαμε μιλήσει,

πάει καιρός που οι δυο μας είχαμε κινήσει,

τ’ όνειρο να ζήσουμε το μακρινό.

Έχει καιρό πια η φωνή σου ν’ ακουστεί,

κι εγώ, μόνος μιλούσα στο φεγγάρι.

Έτσι τον λάθος δρόμο έχω πάρει

και σε μεγάλη πολιτεία έχω χαθεί.

Μέρες τώρα διέξοδο ψάχνω να βρω

και τους ανθρώπους τους ρωτώ αν ξέρουν που βαδίζουν.

Μ’ αυτοί μου απαντούν πως όλα γύρω τους θυμίζουν

μόνο το δρόμο που τους έφερε ως εδώ.

Πάει καιρός, δεν ξέρω πια έχω ξεχάσει,

ποιο δρόμο είχα πάρει να κινήσω,

και σένα τώρα ψάχνω να μιλήσω,

για τ’ όνειρο το μακρινό που έχει ξεθωριάσει.