Ν’ ανοίξεις τα μάτια.

Που ‘ναι ο χρόνος που πέρασε

κι άφησε τα πρόσωπα των ανθρώπων σκαμμένα;

Έξω,

ο άνεμος φυσά και παρασέρνει

σκέψεις ματαιωμένες, λόγια που ξαστόχησαν.

Άδειες στιγμές,

που στροβιλίζονται και σωριάζονται

έξω από την πόρτα σου.

Ότι αστόχαστα πέταξες απ’ το παράθυρο,

και η ζωή που δε χώρεσε στη ζωή,

τώρα σου φράζουν την πόρτα.

Κι αν δεν ακούγεται φωνή ή χέρι ανθρώπου

απ’ έξω να σου ανοίγει το δρόμο

είναι γιατί τους ανθρώπους τους ζήτησες αλλού.

Ν’ ανοίξεις τα μάτια

και να σκεφτείς.

Τώρα,

που ο άνεμος έκοψε τα καλώδια

και είσαι βυθισμένος στο σκοτάδι,

της κάμαρης και του μυαλού σου,

πρέπει να σκεφτείς.