Τι ψάχνουμε στ’ αλήθεια

τούτο το καλοκαιρινό μεσημέρι;

Ο ήλιος πυρώνει τις πλάκες

και γύρω ένα πηχτό φως.

Ζήσαμε τη ζωή μας

ακούγοντας άλλους να μιλάνε

για τη δική μας ζωή.

Οι ευκαιρίες μας λίγες,

μα τις ξοδέψαμε ασυλλόγιστα

σαν ένα κουτί σπίρτα

που τα κάψαμε παίζοντας

Θα μπορούσαμε ίσως να μιλήσουμε

με τη σιγουριά που μιλά

ο αγωγιάτης για τ’ αγώγι του,

όμως οι λέξεις μας παρασέρνονται,

απ’ αυτά που πέρασαν,

μα είναι ακόμη μαζί μας,

και μας ακολουθούν,

κι από κείνα που θα έρθουν,

τα μακρινά,

που όμως είναι δίπλα μας.

Τι ψάχνουμε, λοιπόν

βουβοί, τυφλοί μέσα στο φως,

τούτο το καλοκαιρινό μεσημέρι,

που όλοι οι καθρέφτες του ήλιου είναι

στραμμένοι πάνω μας;