«Την τέχνη σου

να τη κοιτάζεις όπως τη ζωή σου.

Να διαλέγεις τα καλύτερα υλικά,

χωρίς να λογαριάζεις το κόστος,

χωρίς διαπραγματεύσεις

στην ποιότητα και την τιμή.

Να υπολογίζεις με μεγάλη προσοχή και επιμέλεια

τις γραμμές και τις καμπύλες

τις λέξεις και τις έννοιες,

πριν ακόμη πάρεις το σφυρί και το καλέμι,

πριν ακόμη βάλεις την πένα στο χαρτί.

Να δίνεις στο έργο σου

το χρόνο που του  πρέπει

κι έπειτα ν' αφήνεις το χέρι

να πάει εκεί που εκείνο θέλει.

Μην το φορτώνεις με στολίδια παραπανίσια,

με λόγια που δεν θέλει να πει

(ίσως γιατί βιάζεσαι

ν' ακούσεις τον έπαινο

που τόσο επιθυμείς).

Και προπαντός να θυμάσαι

πως υπάρχεις μέσα στην τέχνη

κι όχι το αντίθετο.

Κι αν ποτέ αξίζει να ειπωθεί κάτι,

αυτό θα ειπωθεί με λόγια

που δεν θα είναι πια δικά σου.

Για σένα,

το μόνο που θα έχει μείνει

θα είναι η προσπάθεια»

Αυτά έγραφα

στα χίλια εννιακόσια έντεκα,

πλήρης κατεχόμενος από της ποίησης

τη μέθη.

Εν υπνώσει,

μακριά απ' τους ανθρώπους.

Σήμερα,

θα κρατούσα μόνο

τους δύο τελευταίους στίχους.

Όλα τα υπόλοιπα,

στίχοι, σκέψεις και βουλές,

είναι σαν χαρτονομίσματα

που αφήνεις στο δρόμο:

Ξέρεις πως σίγουρα

κάποιος θα τα βρει,

θα τα μαζέψει με λαχτάρα

μα ποτέ δεν ξέρεις

πού και πώς τα χρησιμοποιεί.