ΘΑΛΑΣΣΙΝΟ ΚΟΙΜΗΤΗΡΙ

ΑΝΔΡΕΑ ΚΑΛΒΟΥ
Εδώ φυλάμε τα οστά του ποιητή Ανδρέα Κάλβου,
που την ψυχή του έδωσε, πρόθυμα, στην Πατρίδα.
Και κείνη, ανταποδίδοντας τούτην του τη θυσία,
έδωσε για το σώμα του «εις ξένην γην τον τάφον».

Κ. Π. ΚΑΒΑΦΗ
Αυτός είναι ο τάφος του ποιητή Κ. Π. Καβάφη,
που μίλησε με λόγια απλά
για ότι δεν μπορεί να ειπωθεί
μεταξύ συγκίνησης, συναισθήματος και σκέψης.
Δίνοντας στις λέξεις
και στο νόημα της φράσης,
την ακρίβεια των αριθμών
και της αλγεβρικής τους πράξης.

Κ. Γ. ΚΑΡΥΩΤΑΚΗ
Εδώ ο τάφος του ποιητή Κ. Γ. Καρυωτάκη.
Η σφαίρα που του πήρε τη ζωή,
πληγώνει ακόμα τις καρδιές των ανθρώπων
που διαβάζουν τα ποιήματά του.
ΝΙΚΟΥ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ
Πεθαίνοντας, ο συγγραφέας Νίκος Καζαντζάκης,
ζήτησε να γράψουν στον τάφο του τη φράση:
«Δεν φοβάμαι τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα, είμαι ελεύθερος».
Όλοι είπανε πως έτσι περνά το κατώφλι του θανάτου.
Όμως εκείνος, για τον τρόπο που έζησε μιλούσε.

ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΕΦΕΡΗ
Αυτή η πέτρινη επιγραφή στο φρεσκοποτισμένο χώμα,
σκεπάζει το σώμα του ποιητή Γιώργου Σεφέρη.
Ο ίδιος, παίρνοντας χώμα και νερό,
έπλασε ποιήματα πιο δυνατά κι από την πέτρα.

Αυτά τα υλικά της ταφής του, αυτά και της αθανασίας του.
Δ. Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ
Εδώ, ο τάφος του ποιητή Δ. Ι. Αντωνίου,
που η αξία και η δύναμη των στίχων του,
έκαναν το εγωιστικό σινάφι των ποιητών
στο χαρακτηρισμό να αρκεστεί
«ο θαλασσινός μας φίλος».
ΜΑΝΟΛΗ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗ
Ο Μανόλης Αναγνωστάκης,
υπήρξε μέχρι τέλους ποιητής αληθινός.
Για τον άνθρωπο και την ελπίδα έγραψε,
κι ύστερα με τη σιωπή του
την αξία της τέχνης του κατέδειξε.

Προς τί λοιπόν το «ποιητής της ήττας»;
ΝΙΚΟΥ ΓΚΑΤΣΟΥ
Σε τούτο δω το χώμα
επέστρεψε το σώμα του
ο ποιητής Νίκος Γκάτσος.
Η ψυχή του, κοινωνείται
στους ανθρώπους που αγγίζουν
τα τραγούδια του ευλαβικά
σαν άγια, θαυματουργή εικόνα.
ΚΩΣΤΑ ΜΟΝΤΗ
Όταν οι άνθρωποι φύγουν
και τα μικροσυμφέροντα μείνουν
χαρτιά πεταμένα στην άκρη του δρόμου,
σκύψε, Διαβάτη, πάνω από τις λέξεις.
Ο ποιητής είναι εκεί.
Εδώ, όλα τα υπόλοιπα.

Νέοι της Δημιουργικής Γραφής (2010 μ. Χ.)
Ο ποιητής Μίμης Σουλιώτης,
τη φράση του Eliot κατανοώντας
«Δεν είναι η ποίηση που προέχει»1,
χάρισε ευγνωμοσύνη,
όχι μόνο σ’ αυτούς που τον διάβασαν,
αλλά και σ’ όσους τον γνώρισαν.

1 “The poetry does not matter”, T.S. Eliot, Four Quartets, East Coker, Harcourt, Brace, 1943
επιστροφή