...
Κι αν από τούτη την επιστροφή στον εαυτό σας, από τούτη τη καταβύθιση στον δικό σας κόσμο, στίχοι ξεπηδήσουν, δε θα σκεφτείτε να ρωτήσετε τους άλλους αν είναι καλοί στίχοι. Κι ούτε θα αποζητήσετε να ενδιαφερθούν τα περιοδικά γι αυτούς: οι στίχοι σας δε θα 'ναι, για σας, παρά ένα αγαπημένο φυσικό σας χάρισμα, ένα κομμάτι κι ένας φθόγγος απ' τη ζωή σας.

Rainer Maria Rilke, Γράμματα σ' ένα νέο ποιητή, μτφ. Μάριος Πλωρίτης.

...
«Ήρθε ο καιρός την τεμπελιά ν' αφήσεις,
μιλά ο σοφός, σε πούπουλα κανένας
δε βρήκε ή σε παπλώματα τη δόξα.
Κι ο που άδοξα τη ζήση σπαταλεύει,
τόσο στη γης δικό του αχνάρι αφήνει,
όσο στο κύμα αφρός, καπνός στ' αγέρι»
...

Δάντης, Θεία Κωμωδία, Κόλαση, ΚΔ, (μτφ. Ν. Καζαντζάκης) .

...
Έσφαξε η τοκογλυφία μες τη μήτρα το παιδί,
στόμωσε του νέου την ορμή,
την άνοια, την παράλυση έφερε στο κρεβάτι,
πήγε και ξάπλωσε ανάμεσα στη νύφη
και τον γαμπρό της
...

E. Pound, Cantos, XLV, (μτφ. Γιώργος Μπλάνας)

Ένας κλέφτης
Κι άλλος κλέφτης
"Πιάστε τους κλέφτες"
(Ποιούς κυνηγούσαν και ποιοί;)

Στεκόμουν στη θέση μου ακίνητος
Ανάμεσα στο έξαλλο πλήθος
Στις φοβερές κραυγές
Κανείς δεν μ' ακούμπησε
Άναψα κι άλλο τσιγάρο

Ήταν για μένα μια ξένη ιστορία
Εγώ δε φοβόμουνα
Δεν είχα τίποτα πια να μου κλέψουν
Δεν με φοβόταν κανείς
Δεν είχα τίποτα να κλέψω απ' αυτούς.

Μ. Αναγνωστάκης, Ένας Κλέφτης, Η συνέχεια 3, 1962.

Αύγουστος.
Το ροδάκινο
τη ζάχαρη αντιμετωπίζει,
κι ο ήλιος μέσα στο απόγευμα
όπως κουκούτσι σε καρπό.

Το καλαμπόκι ανέγγιχτο φυλάσσει
το κίτρινο και σκληρό του γέλιο.

Αύγουστος.
Τ' αγόρια τρώνε
μαύρο ψωμί κι άφθονο φεγγάρι.

Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα, Αύγουστος, μτφ. Άρης Δικταίος.

Κοιτάζω τον ασβέστη αντικρύ στον τοίχο της μικρής μου κάμαρας. Λίγο πιο ψηλά το ταβάνι με τα δοκάρια. Πιο χαμηλά την κασέλα όπου έχω αποθέσει όλα μου τα υπάρχοντα: δυο παντελόνια, τέσσερα πουκάμισα, κάτι ασπρόρουχα. Δίπλα η καρέκλα με την πελώρια ψάθα. Χάμου, στ' άσπρα και μαύρα πλακάκια, τα δυο μου σάνταλα. Έχω στο πλάι μου κι ένα βιβλίο.

Οδυσσέας Ελύτης, Ο Μικρός Ναυτίλος, 1985.

Ο πόνος και η αγωνία
κρατάνε ανθρώπους τους ανθρώπους

Αρχίλοχος, Ελεγεία, 15[ED. 15], μτφ. Γιώργος Μπλάνας

Περί ποιητικής (ξδ')

Γράφει σαν βουβός εκ γενετής,
κάτι φαντάζεται, αλλάζει χέρι ή μολύβι,
πετάει τον κόπο του απογεύματος,
βγάζει νέο χαρτί για αλλιώτικους τόνους,
θα γράψει ή καλύτερα ή χειρότερα,
στην απλή τούτη τέχνη δεν ισχύει
το «κάθε πέρσι και καλύτερα».

Μίμης Σουλιώτης, Περί ποιητικής (1974-1999), 1999.

Τα μάτια δεν αντιπροσωπεύουν πια το μυαλό,
ο λόγος δεν αντιπροσωπεύει πια το μυαλό,
το χαμόγελο δεν αντιπροσωπεύει πια το μυαλό,
τίποτα δεν αντιπροσωπεύει πια το μυαλό,
που απέκοψε τους δεσμούς του
κι' απέσυρε τα πληρεξούσιά του
και κάθησε να σκεφτεί μονάχο στο σκοτάδι
χωρίς σύμβουλο, χωρίς εμπιστοσύνη.

Κώστα Μόντη, "Στιγμές", ε', Λευκωσία, 1958.

Όποιος έχει δει να αδειάζουν όλα,
σχεδόν γνωρίζει από τί γεμίζουν όλα.

Αντόνιο Πόρτσια, "Φωνές", 2, (μτφ. Βασίλης Λαλιώτης)

ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ

Ρίξε την καρδιά σου στο γιαλό
τους όρκους ρίξε στο ποτάμι
τα χρόνια πήγανε χαράμι
μα φτάνει, τράβα στο καλό.

Ρίξε ένα δάκρυ στο γιαλό
όλα είναι όνειρο και ψέμα
πληρώνουμε με της καρδιάς το αίμα
χαλάλι, τράβα στο καλό.

μα φτάνει, τράβα στο καλό.

Β. Τσιτσάνης, "Σκοπευτήριο", 1975.

Τ' αντρειωμένου τ΄ άρματα δεν πρέπει να πουλειώνται,
μον' πρέπει τους 'ς την εκκλησιά κ' εκεί να λειουργειώνται,
πρέπει να κρέμωνται ψηλά 'ς αραχνιασμένο πύργο,
να τρώει η σκουριά το σίδερο κ' η γη τον αντρειωμένο

Ν. Γ. Πολίτη, "Δημοτικά τραγούδια. Εκλογαί", Διόνυσος, 1975, 44.