Δεν γράφονται έτσι τα ποιήματα.
Κρότοι του νου στο σκοτάδι,
λέξεις φτιαγμένες μόνο από ήχους
κι έννοιες αφηρημένες που δείχνουν στο πουθενά.
Τι να πεις και τι να γράψεις;
Όλα θολά, πολύπλοκα και ξένα.

Όταν τίποτα πια δεν σου ανήκει,
(κι ας νομίζεις ότι έχεις)

για πιο πράγμα να μιλήσεις;
Γι’ αυτό και πάντοτε ζητάς,
χωρίς να ξέρεις τι,
χωρίς ποτέ να σταματάς
ή να ξέρεις πως να σταματήσεις.

Όμως τα ποιήματα δεν γράφονται έτσι.
Πίσω από τη λέξη,

πρέπει να υπάρχει η ιδέα,
και πίσω απ’ την ιδέα, η ζωή.
Γιατί δεν μπορείς να μιλήσεις για ιδέες
αν δεν μιλήσεις για την ίδια τη ζωή.
Το ξέρανε αυτό οι δάσκαλοι οι παλιοί,
όταν, μιλώντας για δύσκολες ιδέες
δείχνανε πράγματα απλά
πράγματα που μπορείς να αγγίξεις, καθημερινά.
Να σταθείς δίπλα τους και να στηριχθείς,

να δεις πως αλλάζουν 
και ν’ αλλάξεις μέσα στην αλλαγή.
Να μετρήσεις το μόχθο τους,
και μέσα στο μόχθο τους να βρεις 
το νόημα της πάλης και της ίδιας της ζωής.
Το ξέρανε αυτό οι δάσκαλοι οι παλιοί.
Δεν μπορείς να μιλάς για ιδέες 
αν δεν μιλάς για την ίδια τη ζωή.
Το ‘ξερε κι Εκείνος,
που θέλοντας να δείξει

αυτό που υπάρχει πέρα

από τον άνθρωπο και το χρόνο,

σήκωσε το χέρι