Διαβάζεις βιβλία.
Το σώμα γερνά και κουράζεται,
βαραίνει τα μέλη ο χρόνος.
Ότι έζησες,
είναι για ότι μπορείς να μιλήσεις.
Μνήμη.
Η ζωή έχει μόνο μνήμη
και το παρόν

που είναι η άκρη της μνήμης.
Ότι περνά, χάνεται

και τίποτα δεν αλλάζει.
Ακόμη κι αν πίσω μπορούσες να γυρίσεις,
πάλι τα ίδια θα ‘κανες.
Γιατί, στην  κάθε στιγμή,
υπάρχεις μόνο εσύ 
και η μνήμη

όλων όσων έζησες

ως εκείνη τη στιγμή.
Ίδιος θα ‘σουνα με τότε,
πάλι τα ίδια θα ‘κανες
γι αυτό μην αμφιβάλλεις.
Κι αν δεν έζησες,
κι  αν δίστασες, 
είναι γιατί φοβήθηκες,
τη μνήμη που αργότερα θα σ’ έκαιγε
και θα πονούσε.
Έτσι λοιπόν έζησες:
σε μια ζωή που ήταν ήδη παρελθόν.

Τώρα διαβάζεις βιβλία.
Οι άλλοι άνθρωποι
ζούνε, ερωτεύονται και διασκεδάζουν.
Κάνουν παιδιά
που θα μεταφέρουν στο μέλλον
το δικό τους παρελθόν
και μεγαλώνουν μαζί,
για να γίνουν ο ένας η μνήμη του άλλου.
Και συ διαβάζεις βιβλία,
συμπληρώνοντας κενά με μνήμες ξένες,
για ότι υπήρξες και θέλεις να ξεχάσεις,
για ότι είχες και τώρα το ‘χεις χάσει.
Μέσα στη παρηγοριά της ξένης ζωής,
εκείνης που δίνει την ψευδαίσθηση

και την ευκολία να νομίζεις 
πως είσαι ανώτερος από τους άλλους.