Ι

Όσο περνούν τα χρόνια
λιγοστεύει η δράση, οι χειρονομίες και οι ομιλίες,
και μένουν πια μόνο οι σκέψεις.
Σκέψεις απλές, μικρές, καθημερινές.

Κάποτε ήταν τα μεγάλα σχέδια

που όμως γεννήθηκαν, ωρίμασαν

και πέθαναν απραγματοποίητα

μέσα στο μυαλό.
Όσο περνούν τα χρόνια
μετράς όλο και πιο πολύ 
τα λόγια που θα πεις
και την απόκριση που θα πάρεις
και τι θα πεις πάνω στην απόκριση.
Όμως, όταν όλα μπούνε στη θέση τους
ο άνθρωπος για να μιλήσεις
δεν είναι πια εκεί.
Κι οι μέρες περνούν

συναλλάσσοντας πόθους και επιθυμίες,
μέσα σε διασκεδάσεις
όπου γελάς -κάποτε με πολύ προσπάθεια.
Δίχως να γνωρίζεις πως όλα τούτα
συμβαίνουν έξω από σένα,
μένοντας στο τέλος με το βάρος 
όλων όσων έζησες 
και νόμισες πως συνέβησαν σε σένα:
σκέψεις που έμειναν σκέψεις, 
εικόνες τόπων που νόμισες πως είδες 
και διαλόγους φανταστικούς
με ανθρώπους που ποτέ δεν γνώρισες.

ΙΙ

Όσο περνούν τα χρόνια
λιγοστεύουνε κι οι λέξεις.
Μέσα σε κάθε λέξη
είναι κλεισμένη  μια πράξη,
ένας άνθρωπος ή μια φωνή
και πιο μέσα της εγώ,
όταν δεν ήμουν εγώ

ή αυτός που είμαι τώρα.
Κοιτώ τον άνθρωπο μέσα στη λέξη,

το τοπίο,
κι ύστερα κοιτώ εμένα,
να μιλώ και να πράττω
με λέξεις και χειρονομίες 
που μου είναι πια ξένες.

Κοιτώ τις λέξεις, το χαρτί
και το λευκό διάστημα ανάμεσα τους.
Ανάμεσα σε μια πραγματικότητα
και σε μια άλλη,
ανάμεσα σ’ αυτό που ήμουν 
και σ’ αυτό  που έγινα,
ψάχνω να βρω τη λέξη.
Όμως το χαρτί μένει λευκό,
κι η λέξη μια διαρκής αναβολή.

Ίσως, μέχρι να γίνω

πάλι κάποιος άλλος, 
και πια να μην νιώθω,
και πια να μην αναγνωρίζω 
τίποτε
από τούτες τις γραμμές

που γράφω.