Ημερολόγιο
κ’ η γέρικη λιμνούλα ηχεί στο νερό.
Μ. Μπασό, Εποχές, μτφ. Α. Μαργαρίτη
Φωνάζω
Φωνάζω
Φωνάζω
Φωνάζω
Ελάτε γρήγορα
Σας φωνάζω
νά λειώσουμε
τό μολύβι.
Κάποιος μου λέει
Φωτιά θά πάρεις απ’ τήν ίδια σου φωνή
θά γίνεις στάχτη
σάν τόν Κερέμ
πού κάηκε άπ’ τόν έρωτά του.
Τόσες δυστυχίες
και τόσο λίγοι
φίλοι.
Είναι λοιπόν κουφά
της καρδιάς σας τ’ αύτιά.
Είναι βαρύς ό αγέρας σά μολύβι.
Κ’ εγώ του λέω:
«Ας καώ
Ας γίνω στάχτη
σαν τόν Κερέμ.
Αν δεν καώ έγώ
Αν δεν καείς εσύ
αν δεν καούμε εμείς
πώς θά γενούνε
τα σκοτάδια λάμψη;»
Είναι χοντρός ό αγέρας σάν τή γή
Είναι βαρύς ό άγέρας σά μολύβι
Φωνάζω
Φωνάζω
Φωνάζω
Φωνάζω
Ελάτε γρήγορα
σας φωνάζω
να λειώσουμε
τό μολύβι.
Ν. Χικμέτ, Όπως ο Κερέμ, μτφ. Γ. Ρίτσος.
θα ξεκρεμάσουν την εικόνα σου
απ’ τον ασβεστωμένο τοίχο του κρυφού σκολειού
(αυτήν, τουλάχιστον, κάποια πρωινά της άνοιξης
τη φώτιζε για λίγο ο ήλιος· έλαμπε το τζάμι.
Την είδες κάποτε- δε σούμοιαζε πολύ- σ’ άρεσε.)
κρύφτα, λοιπόν, σου λέω· – θα την ξεκρεμάσουν
και μήτε τ’ άδειο καρφί θα μείνει στον τοίχο
ελευθερώνοντας τη θέση του άδειου·-
μιαν άλλη εικόνα θα κρεμάσουν, ενός άλλου,
πιο ενδοτικού, πιο αθώου, πιο υποκριτικού,
ίσως πιο ανθρώπου δηλαδή-
στα σίγουρα, πολύ πιο ανθρώπου.
Γ. Ρίτσος, Ως το τέλος, 1973
Την πραγματική, αυτή που ονειρευόμαστε
Στην παιδική μας ηλικία, αυτή
Που συνεχίζουμε να ονειρευόμαστε, μεγάλοι,
Στο βάθος της ομίχλης
Και την ψεύτικη, αυτή που ζούμε
Στις συναλλαγές μας με τους άλλους.
Που είναι η πρακτική, η χρήσιμη,
Αυτή που την τελειώνουμε στο φέρετρο.
Στην άλλη δεν υπάρχουν φέρετρα, θάνατοι,
Μόνο εικόνες των παιδικών μας χρόνων:
Μεγάλα βιβλία χρωματιστά, για να δεις κι όχι για να διαβάσεις
Μεγάλες σελίδες χρωματιστές, για να θυμάσαι αργότερα.
Στην άλλη είμαστε εμείς,
Στην άλλη ζούμε.
Σ’ αυτή πεθαίνουμε, και ζωή σημαίνει αυτό ακριβώς.
Αυτή τη στιγμή, λόγω αηδίας, ζω στην άλλη…
',
Φ. Πεσσοα, "Δακτυλογραφία" (απ.)
μτφ. Γ. Σουλιώτης
',
Φ. Πεσσοα, "Δακτυλογραφία" (απ.)
μτφ. Γ. Σουλιώτης
πέντε ηγεμόνες δάχτυλα δεκάτισαν ανάσα,
διεύρυναν την σφαίρα των νεκρών και χώρισαν μια χώρα∙
οδήγησαν στο θάνατο τον έναν βασιλιά.
Το μέγα χέρι έρχεται στην κατηφόρα του ώμου,
τα δάχτυλα παθαίνουν κιμωλία∙
χήνας φτερό σταμάτησε το φονικό
που είχε σταματήσει ομιλία.
Το χέρι υπέγραψε συνθήκη, γέννησε πυρετό,
θέρισε η πείνα κι έπεσε ακρίδα∙
μέγα το χέρι που έχει τόση εξουσία
στον άνθρωπο, με τ’ όνομά του ορνιθοσκαλισμένο.
Μετρούν νεκρούς οι πέντε βασιλιάδες, μα δε διώχνουν την κρούστα της πληγής, το μέτωπο δεν πιάνουν∙
χέρι θεσπίζει το έλεος, χέρι τα ουράνια∙
δεν έχουν δάκρυα τα χέρια για να κλάψουν.
Ντύλαν Τόμας, Το χέρι που υπέγραψε,
μτφ. Γ. Μπλάνας
Θεός να γίνεις,
πλήρης από δόξα κι ομορφιά.
Κι ως η γυναίκα του Θεού,
με δέος, ζωή μου να σε ζήσω.
Τέλια, Ποιήματα.
Τάσος Λειβαδίτης, Τα Χειρόγραφα του φθινοπώρου, 1990.
